Zygmunt Kalinowski urodzony 2 maja 1949 roku w Laskach. Grał na pozycji bramkarza. Wiosną 1972 roku trafił do reprezentacji młodzieżowej. Dobra gra spowodowała, że zainteresował się nim selekcjoner Kazimierz Górski. Kalinowski znalazł się w szerokiej kadrze na Igrzyska Olimpijskie w Monachium. Ostatecznie jednak do Niemiec nie pojechał. Wiosną w 1973 roku świętował ze Śląskiem Wrocław pierwszy sukces, czyli awans do ekstraklasy, gdzie radził sobie bardzo dobrze. Ponownie dostrzegł to Kazimierz Górski.

Jesienią w 1973 roku Kalinowski zadebiutował w pierwszej reprezentacji Polski. Bronił w meczach towarzyskich z Holandią (1:1) i Irlandią (0:1). Wiosną w 1974 roku zagrał w meczach z Belgią (1:1) i Grecją (2:0). W reprezentacji Polski wystąpił 4-krotnie. Największym jego sukcesem było zdobycie trzeciego miejsca podczas mistrzostw świata w Niemczech w 1974 roku.

W najwyższej klasie rozgrywkowej reprezentował barwy Legii Warszawa, Śląska Wrocław i Motoru Lublin. Jako podstawowy bramkarz wrocławskiej drużyny osiągnął swoje największe sukcesy – mistrzostwo Polski w sezonie 1976/77 i Puchar Polski w sezonie 1975/76. W sezonie 1981/82 został uznany najlepszym piłkarzem polskiej ligi. Miał też dwa epizody zagraniczne, w Australii i Kanadzie.

Po zakończeniu kariery zawodniczej pracował jako trener grup młodzieżowych i bramkarzy, m.in. w Wiśle Kraków, Lubliniance, Górniku Łęczna czy Motorze Lublin. Współpracował także jako trener bramkarzy z reprezentacją Polski seniorów za czasów selekcjonera Władysława Stachurskiego (wiosną 1996 roku) i Antoniego Piechniczka (1996-1997).